het magisch kwadrant
Welnu, wat volgt is een proeve van een MvO (memorie van opsomming - met te veel hoofdletters, dat wel, alsof er gehamerd moet worden). Al is het ook mogelijk dat U er een schoolvoorbeeld van een degeneratief proces in ziet. De inktvlek van Rorschach.
DE UITGANGSPOSITIE
Het allerbelangrijkste is dat de ruimte voor aangenaam zwetsen nooit afgegrendeld mag worden.
* HET METAKWADRANT
- het klinkt prozaïsch
- het is vijf waar er slechts vier mogelijk zijn
- er is sprake van magie in die zin dat ik ook niet het volledige worden ervan in de hand heb
- er zijn er meer van - iedereen heeft er één, per definitie door mij van mij verkregen - die door elkaar heen buitelen en onnavolgbare chemie bedrijven
Tweedens: het metakwadrant wordt als volgt gedefinieerd: het bestaat uit twee raaklijnen aan twee aangrenzende kwadranten die elkaar onder een hoek van 90° snijden, en een raakboog (nieuw begrip) die de twee bogen van de overige kwadranten in de hoekpunten raakt (logisch gesproken kan dat niet maar soms kan ik alles).
Derdens: het metakwadrant is het vijfde kwadrant, en als zodanig ideaal om de ideeënwereld te omvatten, de eerste oorzaak, de eeuwige waarheden te huisvesten.
Ik weet eigenlijk nog niets over de volgorde der kwadranten
* het WORDEN
- de zichtbare dynamiek: denk aan een rivier
IS WORDEN EN BEWEGEN HETZELFDE?
- bij worden (dat maar niet zijn wil worden) is er een beweger, misschien wel een eerste beweger, zijn die allemaal gelijk
- je mag hier natuurlijk aan de geslaakte verzuchting bij heel wat systeemontwikkelafdelingen of projectgroepen denken … het blijft bij worden en het wil maar niks worden …
- een tekening van Escher
- dynamiek zonder rust in de kont (worden dat maar geen zijn wil worden/zijn)
* de SCHIJN VAN HET ZIJN
- de stabiele materie
- bij zijn (dat niet worden wilde blijven) staat iets stil, dat heeft ook een oorzaak, ook een beweger dus, paradox?
- waarbij veel meer lijkt dan het is, de dingen die dingen zijn maar die wij ziende blind zijnde niet doorgronden (de klok die stil staat, iets dat staat als een huis en plotseling is er het betonrot, en zo kan ik wel doorgaan): vragen zijn natuurlijk of hier sprake is van het grote trillen en of er ook een oorzakelijke beweger is die maakt dat iets stilstaat – voor deze moeilijke paradox moet ik Bommel, en dan met name zijn kleine vrienden, maar eens raadplegen
* het PULSEREN
- de af en toe wegkruipende dynamiek: je kan aan slaplantjes denken, maar ook aan het slachten van het vetgemeste varken dat, zolang ik mij herinner vanuit mijn donkere jeugd, ieder jaar in november weer opnieuw werd geslacht (niet veel later kwam dan ook Sinterklaas weer uit Spanje aan)
- bij het wondere worden kun je aan Lazarus denken (de opgestane) maar ik hou het geloof ik toch op die ewige Wiederkehr
* het GROTE VERTIJDEN
- de ons ontglipte werkelijkheid: ooit waren er Etrusken zeggen ze (ze zeggen ook dat de Paus een kind in Argentinië heeft!?) maar er zijn ook mensen die een oom in Amerika hebben die plots gematerialiseerd wordt in klinkende munt (nooit voor mij, nooit voor mij)
- er gebeuren dingen die op het moment dat je er lucht van krijgt al gebeurd zijn, en als je ter plekke gaat controleren zijn de dampen alweer opgetrokken; de Etrusken die steeds verder van ons vandaan gaan hebben dingen achtergelaten die langer meegegaan zijn dan dingen die bij ons staan als een huis
- geloven heb ik bedacht voor de ontglipte werkelijkheid, naar de definitie van Paulus(!?) dat geloven de zekerheid is van de dingen die men niet voelt zijn, en het bewijs van dat wat men niet ziet worden
- Neem nu de schuilgaande dynamiek. Valt daar nu ook Nietschze onder met zijn ewige Wiederkehr, of moeten we die in het gelul opbergen, die onbewoonbaar verklaarde woning.
- Ofwel, hoe verder we van de Etrusken komen hoe beter we ze doorhebben. Tja, de Romeinen, die wisten wat de Etrusken waard waren, hun gewoontes, hoe je ze kon verslaan. Veni vidi vici. Wij tasten met een fietslampje tandenknarsend in de duisternis, en vanaf het vierde geslacht na de Romeinen hebben we ze niet meer onder de duim gekregen.
*TIJD
- De TIJD is toegevoegd in de buitenwereld. Het gebeuren is weliswaar gevangen in de vier kwadranten, maar de tijd - mijn tijd! - is de gevangenis van mijn magische kwadrant. Als het ik geboren wordt is het er plotseling en kan het gaan worden, als het ik dood gaat is alles weg, bestaat er niets meer.
* DE god DIE IK IS
De IK is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor de GOD die de ik-figuur toch is (denk aan Kloos). Als een geaccepteerd ontologisch bewijs van God is: a God, which is perfect by definition, that exists is more perfect than something, otherwise identical, that does not - therefore God necessarily exists - dan geldt ook: aangezien er maar één is die binnenin mijn ik tegelijkertijd de definitie en het subject van definitie is, moet die ik wel God zelf zijn. Vandaar … in alle bescheidenheid.
Hierin vindt men ook het terrein van de epistemologie: the God seeks by argument to make explicit the rules of correct belief-formation.
Wees gerust, ik bevraag mijzelf voortdurend.
En U, hoe staat het met U?
* de ANDER
Is de hel
* de INTERKWADRANTAIRE RUIMTE
- het denken / ik en de ander / goed en kwaad en de ethiek daarom heen: Moet dit bestreden worden? De ander is een feit, en als die iets vindt wat ik niet vind moeten we elkaar dan gelijk naar het leven staan?
allereerst is daar dan het metakwadrant, de IDEEËNBEURS, waarbinnen zich alles afspeelt; alles wat zich meent te moeten onttrekken aan de discipline van één van de kwadranten, al dan niet als optie, wordt hier geconfronteerd met andere onttrekkingen; in die exchange gaat het er keihard aan toe: dat wat van nul of minderlei waarde is wordt, evenals op de echte beurs, onherroepelijk uit het systeem geknikkerd (tenzij jouw voorspraak hier natuurlijk genade oproept bij de bestuurder)
- de kwadranten liggen niet tegen elkaar aan, dan zou er geen ruimte meer zijn voor vraagtekens, nuancering, ambivalentie, moet ik hier of moet ik daar zijn. Dit is de interkwadrantaire ruimte.
- De ideeën-beurs is ideeën-base geworden. De nadruk mag niet liggen op de exchange maar op de stock.
Hierin vind je ook het terrein van de metafysica: it replaces the unargued assumptions embodied in a some-general-conception with a rational and organized body of beliefs about the world as a whole.
Tussen de GOD en de ANDER vind je het terrein van de ethiek which seeks to articulate in rationally systematic form the rule or principles involved.
Of ik deze laatste omschrijving mijzelf geheel eigen wil maken … daar moet ik nog eens even over nadenken.
Wat vindt U?
de ruimte voor aangenaam zwetsen Je kunt dit lokaliseren in Ierland, ook wel in de flaneerruimte in Orvieto città. Maar niet in Friesland, waar ik nog nooit mee heb mogen maken dat er een café aan het water gastvrijheid bood.
* de ONTHUTSENDE ONVOORZIENIGHEID
GELUL of gelul - kapitalen of geen kapitalen, that's the question: het roept toch ook de suggestie van potentie op terwijl ik het over het machteloos gezever van de zogenaamd machtigen en over de almachtige heb. En als je van Benedictus niet mag relativeren is er in mijn herberg geen plaats voor omnipotentie. Dus: alles wat uit de mond van profeet - vals of thuis niet geëerd - autoriteit - verkiezingen gestolen of niet gehouden - of geleerde - gespiekt, plagiaat of notenapparaat - komt wordt hier onder de categorie BLA BLA of gelul weggebonjourd.
Waarmee gelul zelf weggebonjourd is - wegbereider Jan Schäfer die al zei dat je daarin niet kunt wonen. Het bestaat niet meer: grote opgave, de grootse taak om het te vullen is des te zwaarder.
- hier mag Ratzinger geloven, bijvoorbeeld dat dat kind een andere vader heeft
- groot probleem: wat is NIETS? –de strijd zal er om gaan dat er (wat mij betreft veel) zaken aan het niets worden toegevoegd, zonder dat het karakter van het niets wordt aangetast, als je begrijpt wat ik bedoel: de kernvraag die hier speelt is de herkomst van de hoogmoed van de mensen die denken dat ze het middelpunt zijn en op weg naar een doel – iedereen ziet altijd een eeuwigheid voor ons maar we hebben ook al een eeuwigheid achter ons waarin we ook niets bereikt hebben (dus toch die ewige Wiederkehr? [als zodanig waren ook de dinosaurussen middelpunt van het gebeuren: ze hadden een eeuwigheid voor zich en ze hadden er één achter zich])
Er loopt een zeer gevaarlijke dikke verbinding tussen het vijfde en zesde kwadrant, heen en weer nog wel!
Er kunnen ook zomaar zekerheden schudden in het tweede en derde kwadrant. Volgens Bas de Wit stond de zon boven de Gideonsbende stil omdat Venus zich stiekem in ons zonnestelsel had gewurmd. En wie nu denkt, dat was Bas de Wit maar: er was die gereformeerde dominee op ons dorp die een beetje van de wonderen afwilde, en - ex cathedra! - zei dat een aardbeving rond de Jordaan gezorgd had voor het tegendeel van een tsunami: de drooglegging van de Rode Zee!
Of die tsunami’s. Je kan wel waarschuwingssystemen bedenken, maar dan moet je wel zeker weten dat je met wereldse zekerheden, zeg universals bezig bent, en niet met het geloof van een dorpsherder die wonderen en toeval naar willekeur kan uitwisselen.
* DE RATIO VAN DE STRIJD
- denken over denken: dat kan natuurlijk niet
kopiëren: gedachten lezen NEE / technische kopie maken DENKBAAR maar dna
- wel ontologisch bewijs God, geen absoluut kwaad
- salvater: hoogmoed en hebzucht / kopen van boeken / foto voor boekenkast
- de wereld en de onderwereld
- wittgenstein
goede bedoelingen naar onthutsende onvoorzienigheid
= te klein voor groot werk
= waarover men niet spreken kan
begin spreekt mij aan, maar niet het ding gedefinieerd / staande definitie is er nog niet
alles zou gezegd zijn, maar: volgelingen, anti volgelingen en nu zelfs neo volgelingen die zich afsplitsen van volgelingen … en iedereen lult nog steeds (ook Sartre) … de vrijgestelden
- de logica en haar non-uniformiteit
- de omgang met GOD (hier lijk ik een beetje op Onfray met andere bedoelingen)
[… every system not in account God is no system]
wanneer wordt vliegende banaan serieus genomen
vandaar GOD in magisch kwadrant: de God die ik ben …. de ik die God is ---------- hoe dan ook: de ik neemt zijn hele wereld gedurende zijn hele leven zijn maat = hij beoordeelt en verwerpt of aanvaart
- waarom wel metafysica → kennis
= eigen waarneming (a: na enkele minuten al geheugen / b: boer ziet appel vallen maar Newton verklaart / c: boer ziet appel vallen, ik verleg in de nacht / boer denkt: ben ik gek
= geaccepteerde wetenschap / ratio → logica / empirisch rationaliseren / internaliseren / common sense / geloof
= onbeleefde wereld(geschiedenis) → andere tijd / andere plaats
= de ik-wereld
- de grote strijdvraag: moet men hier spreken van DE VRIJBLIJVENDHEID / HET VRIJGESTELD ZIJN en kan dat georganiseerd worden?
mijn eigen twijfel: vroeger zei ik chaos is orde die wij nog niet begrijpen / tegenwoordig zeg ik orde is chaos waarvan wij denken dat we het door hebben
Dat die strijd nodig is, is dus duidelijk. Een filosoof schrijft: .. philosophy starts from the commonest and most elemental items of common knowledge: that there are material things, past events and other people … In so far as … [it] … includes the study of its history it can provide some acquaintance with the overall shape of the large movements … [It] … played some part in the transformation of history from mere chronicle into explanatory narrative …
Some en there-are: vage bla bla dus. Ergo glute capiuntur aves.
Of ik dan de zoveelste Don Quichot ben, dat zal aan mijn nageslacht geopenbaard worden.
Kan ook zomaar zijn dat ik aan de wiskunde een nieuw probleem toevoeg, met eeuwigheidswaarde: de quintkwadrantuplicatie van de cirkel.
DE NIEUWE HORDE
De nieuwe orde kan natuurlijk niet. Dat riekt naar fascisme.
GEEN dooie irakeesjes
Geen gefrusteerde filosofen: allemaal al dood
Werkgelegenheid voor huidige filosofen: standaardiseren / kaf en koren scheiden
Hiermee is opgelost: de vraag of God oneindig is. Er is een groot aantal God-definities (iedere wereldburger heeft er recht op, om van het dierenrijk maar niet te spreken) maar iedere God is eindig, gevangen in de tijd van het ik-bestaan.
Hiermee is ook de belangrijkste vraag van de twintigste eeuw in al haar glorie teruggekeerd, van mijn grote vriend Sartre en het existentialisme: ben ik vrij of ben ik een sensory-impulse-transmission-processor.
Ofwel, hou ik rekening met de ander of rechtvaardig ik mijn reacties achteraf?
De nieuwe horde is op twee manieren te verstaan.
Ten eerste is er sprake van een horde, een vechtlustige bende jonge honden die hierna de filosofie een nieuwe gedaante gaat geven, al het oude weg. Denk maar aan de Jacobijnsche horde van Da Costa. Maar je mag ook denken aan Bakoenin …
Daarnaast is het een nieuwe horde, een obstakel, voor een volgende jonge hond als deze jonge hond oud geworden zal zijn.
De eindeloze werkelijkheid die wij met een beperkt apparaat tegemoet moeten treden. Veronderstel dat zich drie bewegende objecten gedurende één minuut in mijn gezichtsveld bevinden. Ik zie 24 beeldjes per seconde. Je kan nu zeggen: dat zijn dus 60*24 werkelijkheden. Maar die drie objecten hadden aan het begin van die minuut oneindig veel posities die werkelijkheid konden worden - een eindig rechte lijn heeft oneindig veel punten, maar (24*60)^3 is al heel veel – en hebben in die ene minuut daadwerkelijk een eindig maar ontelbaar aantal posities ingenomen.
Dan heb ik het nog niet over focus, over horen of over de andere zintuigen. Dan spreek ik niet over andere objecten die mij het zicht op de werkelijkheid ontnemen.(?) Laat staan over een andere ik, die naar 1440 in de tijd verschoven beeldjes heeft staan kijken en wiens geregistreerde waarnemingen, welke filetransfer ons ook ter beschikking staat, ik nooit zal kunnen lezen.
Die andere ik - dat bent U - en ik gaan nu praten over wat er gebeurd is. En als die twee het niet eens worden, en dat is altijd het geval als je tot het gaatje gaat, dan betekent dat dat gedachte werelden en werkelijke werelden over en door elkaar heen buitelen. Als we daaraan dan nog toevoegen de afleidingen en de verleidingen, door de dynamische werkelijkheid aangeboden, waaraan gedurende die minuut een heer van stand en een jonge vriend blootgesteld worden … gelijkelijk en toch voor beiden heel verschillende waarden en uitwerkingen hebbend ...
En wat hier boven staat is weer een afbeelding van afbeeldingen …
Is dat een reden om gek te worden? Neen!
Komt daar inertie uit voort.? Stilstand kan niet voortkomen!
Is er inertie? Neen!
Waaruit blijkt dat? Grijze celletjes die lenige vingertjes over graag gestreelde toetsjes bewegen.
Waaruit blijkt dat? Digital reality in attachment.
Leidt dat nog tot andere gemoedstoestanden? Jawel.
Welke? Bescheidenheid!
Worden wij daar stil van? Neen.
Welk geluid wordt dan hoorbaar? Het door het Al gelegitimeerde aangenaam gezwets.
En hoe klinkt dat?
… en duizend blaren vlogen
geluidloos door de gulden atmosfeer
Alles bleef roerloos stil … Maar keer op keer
klonk, als een laatst vaarwel, over de hoge
verlichte bomen het onzegbaar teer
gekweel van vogels die naar ’t zuiden vlogen
Een teer gekweelde groet, in de woorden van Jan van Nijlen, van een roerloos naar prooi hunkerende geest, een door de paradox geteisterde ziel, zelf ten prooi aan Dinge an sich die geluidloos voorbij vliegen,
Leonardo da Gioiella (non da confondersi con il grande vinciano)